کتاب " نیمه تاریک وجود " رو می خواندم . بحث می کرد درباره سایه های شخصیت ما. سایه ها آن بخش هایی از شخصیت ما هستند که ما " نمی خواهیم باشیم " . آن بخش هایی که ما رو رنج میدن . و ما یک عمر ، از روبه رو شدن باهاشون طفره میریم.

تمام وقت ، انرژی و فکر خودمون رو صرف پنهان نگهداشتن (سرکوب ) این سایه ها می کنیم .

جرئت مواجهه با آنها را نداریم چون نمی خواهیم باور کنیم که ما نقص داریم و بیشتر از اونچه که بخواهیم کامل باشیم ، می خواهیم بی نقص ( خوب ) باشیم . در صورتی که اگر بخواهیم بی نقص حرکت کنیم ، اصلا حرکت نمی کنیم .

ما باید در رو به روی این تاریکی ( قسمت سرکوب شده وجودمان باز کنیم ) و آن را در آغوش بگیریم تا " رها " شویم .

 

وقتی بخش هایی از کتاب رو خواندم صبح شد و طلوع خورشید رو دیدم.

نمی دونم چرا ، هشت کتاب سهراب رو باز کردم:

 

پرده را برداریم

بگذاریم که احساس هوایی بخورد.

بگذاریم بلوغ ، زیر هر بوته که می خواهد بیتوته کند .

بگذاریم غریزه پی بازی برود .

کفش ها را بکند و به دنبال فصول از سر گلها بپرد .

بگذاریم که تنهایی آواز بخواند.

چیز بنویسد.

به خیابان برود

 

نوشته شده توسط زرین

21/6/87 ساعت 7 صبح

نوشته شده در پنج شنبه 87/6/21ساعت 7:30 صبح توسط زرین ذوالفقار نظرات ( ) | |